Konuşmamak üzerine bir yazı

“Konuştukça, söyleyemediklerimiz birikiyor.” 

                                                   Tomris Uyar

Çok konuşmayı sevmem ben. Hele de boş konuşmayı. Genelde dinlerim, düşünürüm bir yandan; neler duyuyorum diye. Gözlemlemeyi, anlamlandırmayı severim. Kendi dünyamda yaşar, dışarıyı sessizce takip ederim. Her şeyi duyarım da, tepki vermemem kendimle meşgul olmamdandır. Her gün aynı ve klişe replikleri yeterince dinliyorum: ‘-Eeee naber? İyidir senden? Bildiğin gibi işte. Ne olacak bu ülkenin hali? Benim hiç umudum yok. Oğlum süt içti. Kızım bak dedi. Annem geldi. Babam gitti. Cumartesi biz de çok eğlendik. Saatler alındı bu hafta. Seçim sonuçları da kaynadı gitti zaten. Bu arada seçim senin neyine zaten?’

Günün nasıl geçti? Monoton(!)

İşte bu konuşmuş olmak için konuşmalardan geçti günüm monoton.

Benim aklım fikrim bambaşka yerlerde ve bambaşka şekillerde, bambaşka uğraşlara gebe. Bana sorma günün nasıl geçti diye. 

Mesela gittiğin oyunu anlat. Okuduğun kitapta beğendiğin cümleyi. Ya da haftasonu aldığın plağı anlat, kaç yılından? Keşfettiğin bir filmi tavsiye et, sabun köpüğü olmasın. Falanca sergiye gittim deme bana; sergide şu sanatçılar vardı, bu dönemi ele alıyordu, heykel vardı ama resim yoktu lakin gravür vardı de. Pazar sabahı içtiğin Türk kahvesinin bir önemi yok, bana onu içerken göz attığın dergideki makaleden bahset. Güzel antikacı mı buldun? Neler var anlat sonra da yerini tarif et. Beğendiğin kahveden de bahsedebilirsin aslında ama hangi ülkede kaç metrede yetişmiş o çekirdek, ne aroması var bana onu söyle. Kahve de çok güzel deyip geçme.

Herkesin kurmadığı cümleler kur bana. İçleri dolu dolu olsun. Keşiflerini paylaş; öğrendiğin güzel şeyleri konuşalım birlikte. 

Vaktimiz gereksiz ve herkesin bildiği cümleleri yinelemeye gerek olmayacak kadar değerli, ısrarla ve ivedilikle susabilmeyi bilelim. 

Kuru gürültüye doymadık mı zaten? 

Sevmiyorum işte, konuşmuş olmak için ya da birilerine şirin(!) görünmek için konuşmayı. Ben de böyleyim; seversen!